W życiu spotkałam kilka osób, z którymi raczej nie chciałabym się ponownie spotkać, bo najzupełniej zawiedli moje zaufanie lub gdy było mi gorzej niż im przestali mnie zauważać.Jednak jest pewna osoba, która jest dla mnie kimś z którym nie chcę mieć kategorycznie nic wspólnego. Jest to moja ciotka, żona kuzyna mojego taty.A dlaczego? Często robi z mojej rodziny tzw. podśmiechujki, tatę oskarżyła o kradzież chociaż to była nie prawda, od wielu lat próbuje skłócić moją rodzinę ( np. mamę z moją ciocią, siostrą taty), zdarzyło się jej też próbować mnie gnoić przy obcych ludziach, mamę także a później jakby nigdy nic szła do nas po pomoc. Od takich ludzi jak najdalej.

W życiu spotkałam kilka osób, z którymi raczej nie chciałabym się ponownie spotkać, bo najzupełniej zawiedli moje zaufanie lub gdy było mi gorzej niż im przestali mnie zauważać.Jednak jest pewna osoba, która jest dla mnie kimś z którym nie chcę mieć kategorycznie nic wspólnego. Jest to moja ciotka, żona kuzyna mojego taty.A dlaczego? Często robi z mojej rodziny tzw....

Przyjaźń jest wspaniałą rzeczą dla człowieka.Przyjacielowi można się wyżalić,wypłakać,spędzić wspaniały czas,poplotkować.Cudownie jest mieć przyjaciółkę,nieprawdaż? Szkoda,że w rzeczywistości,przyjaźń o której napisałam,nie istnieje lub jest legendą.Miałam przyjaciółkę,którą uznawałam za taką "do końca świata",dopóki nie stała się moim wrogiem.Spotykając ją po 2 latach na spotkaniu klasowym,czułam niezręczność i niechęć spojrzenia na nią.Niestety, nie wiem dlaczego, ale podeszła do mnie i zaczęła ze mną rozmawiać, co niezbyt przypominało rozmowę,lecz chęć pokazania mi,jak bardzo moje życie jest gorsze od jej.Chwaliła się wymarzonymi studiami,cały czas porównując każdą przechwałkę do moich porażek życiowych.Wtedy zrobiłam sobie przerwę,żeby na spokojnie przygotować się do studiów,co moja fałszywa przyjaciółka uznała za brak perspektyw i chęci rozwoju intelektualnego.Pamiętam,że często tak wyglądały nasze dialogi,tylko wtedy uznawałam je za żartobliwe. Oczywiście nie zabrakło kwestii mojego "chłopaka", z którym rzekomo miałam się spotykać za jej plecami.Nietrudno zgadnąć, że właśnie przez to 2 lata temu stałam się dla niej wrogiem numer 1.Nawet nie spotkałam się z tym chłopakiem osobiści,nie wiem,czy mnie zna. Wiem jedynie jak wygląda ze zdjęcia, które mi pokazywała.Po spotkaniu czułam się obnażona, całkowicie zniszczona. Takie uroki "fałszywej przyjaźni".

Przyjaźń jest wspaniałą rzeczą dla człowieka.Przyjacielowi można się wyżalić,wypłakać,spędzić wspaniały czas,poplotkować.Cudownie jest mieć przyjaciółkę,nieprawdaż? Szkoda,że w rzeczywistości,przyjaźń o której napisałam,nie istnieje lub jest legendą.Miałam przyjaciółkę,którą uznawałam za taką "do końca świata",dopóki nie stała się moim wrogiem.Spotykając ją po 2 latach na...

Nie lubię być oszukiwana i wykorzystywana – jak każdy normalny człowiek. Cenię sobie szczerość, uczciwość i prawdomówność. Nie znoszę masek. Niestety na mojej drodze życia spotkałam taką osobę, która wciąż przywdziewała i – jak mi się wydaje – przywdziewa kolejne maski. Zaczęło się zwyczajnie. Studentka z małego miasteczka przeprowadza się do dużego miasta i spotyka chłopaka z małego miasteczka, który zdaje się czuć w tym dziwnym świecie zupełnie jak ona. Zaczyna mu ufać, zwierzać się, odnajduje w nim prawdziwego przyjaciela, którego nigdy nie miała. W końcu – przez swoją własną głupotę się zakochuje. Jak myśli – z wzajemnością. Jest przecież obdarowywana kwiatami, czekoladkami, pięknymi uśmiechami. Może byłam głupia, ale wszystko zdawało się zmierzać do przystanku: MIŁOŚĆ. Oprócz wspólnego spędzania czasu na uczelni, jeżdżenia jednym autobusem zdecydowaliśmy się na wspólny wolontariat w schronisku. Tak mijał czas. W końcu przyszła sesja – nauka i zakuwanie. On potrzebował notatek, a moje były naprawdę dobre. Poza tym byłam omotana jego osobą – dałam mu je na tak długo, jak potrzebował. Od tego czasu zaczęliśmy się widywać rzadziej. Zaczęło mnie ogarniać uczucie chłodu i wykorzystania, ale kumulacja nastąpiła w momencie, w którym zobaczyłam ksero moich notatek w rękach prawie każdej osoby na roku, a każda z nich mówiła – to notatki X. Byłam zdruzgotana, wściekła! X zwrócił mi notatki jakby nigdy nic. I tu nasze drogi się rozeszły.

Nie lubię być oszukiwana i wykorzystywana – jak każdy normalny człowiek. Cenię sobie szczerość, uczciwość i prawdomówność. Nie znoszę masek. Niestety na mojej drodze życia spotkałam taką osobę, która wciąż przywdziewała i – jak mi się wydaje – przywdziewa kolejne maski. Zaczęło się zwyczajnie. Studentka z małego miasteczka przeprowadza się do dużego miasta i spotyka...

Szłam właśnie przez park, gdy ją zobaczyłam. Zastanawiałam się czy nie uciec, ale przed przeszłością nie da się przecież uciec...
Sandra szła wolnym krokiem z dzieckiem w wózku. Z dzieckiem mojego byłego narzeczonego, który z tego co wiem wyjechał za granicę. Po prostu stchórzył.
To było 3 lata temu: moja najlepsza przyjaciółka zaszła w ciążę z moim narzeczonym. Mieliśmy już ustaloną datę ślubu...
Przepłakałam wtedy wiele nocy, jednak w końcu się z tym pogodziłam.
Postanowiłam z nią porozmawiać. Gdy mnie zobaczyła, wyglądała na przestraszoną.
- Cześć Sandra.
- Cześć.- odpowiedziała zdenerwowana.
- Dawno się nie widziałyśmy.- stwierdziłam.
- Słuchaj, ja...
- Nic nie mów, po prostu Ty mnie chwilę posłuchaj.- przerwałam jej- Już nie mam żalu, to było dawno i widocznie tak miało być. Co Ty na to, żebyśmy poszły gdzieś na kawę?
- Zaskoczyłaś mnie. Dobrze, chodźmy do kawiarni za rogiem. - zgodziła się.
W kawiarni siedziałyśmy dwie godziny i gadałyśmy jak za starych dobrych czasów. Sandra opowiedziała mi, że Jacek zniknął zaraz po narodzinach ich synka. Ogromnie żałowała tego, co się kiedyś stało. Jednak teraz nie wyobraża sobie życia bez małego Michasia i cieszy się, że ma dziecko.
Myślę, że nasze kontakty wrócą na dawne tory. Stwierdziłam, że życie jest za krótkie na rozpamiętywanie krzywd, żal i gniew. Znów odzyskałam przyjaciółkę, z czego ogromnie się cieszę!

Szłam właśnie przez park, gdy ją zobaczyłam. Zastanawiałam się czy nie uciec, ale przed przeszłością nie da się przecież uciec...
Sandra szła wolnym krokiem z dzieckiem w wózku. Z dzieckiem mojego byłego narzeczonego, który z tego co wiem wyjechał za granicę. Po prostu stchórzył.
To było 3 lata temu: moja najlepsza przyjaciółka zaszła w ciążę z moim narzeczonym. Mieliśmy...

Spotykanie ludzi po jakimś czasie zawsze jest dla mnie dość dziwne, a im przerwa dłuższa, tym bardziej.
Kilka lat temu bardzo zakochałam się w pewnym chłopaku, randkowaliśmy przez parę miesięcy, ale ostatecznie mną wzgardził. Spotkałam go po roku i nie mogłam przestać się dziwić, że to ta sama osoba.
Nie wyglądał ani nie zachowywał się wcale inaczej – to ja przeszłam wewnętrzne przemiany, które spowodowały, że na jego widok pomyślałam „Naprawdę? Zakochałam się kiedyś w takim kimś?” Emocjonalne rany bowiem, jakie mi wyrządził, uruchomiły całych łańcuch innych wydarzeń, które wzbogaciły mnie o nieraz przykre, ale ważne doświadczenia, powodując, że nabrałam życiowego hartu i stałam się twardsza. Tak więc po tej długiej przerwie nie wzbudzał we mnie już żadnych uczuć i gesty czy słowa, od których kiedyś miękły mi nogi, nie robiły na mnie już żadnego wrażenia.
Było to krótkie spotkanie, podczas którego porozmawialiśmy chwilę dla zwykłej kurtuazji i sądziłam, że więcej się nie zobaczymy. On jednak zaczął potem do mnie pisać, a nawet zapraszać na randkę. Ale kiedyś tak jak on mną – wzgardziłam nim i ostatecznie wyrzuciłam go ze swego życia.

Spotykanie ludzi po jakimś czasie zawsze jest dla mnie dość dziwne, a im przerwa dłuższa, tym bardziej.
Kilka lat temu bardzo zakochałam się w pewnym chłopaku, randkowaliśmy przez parę miesięcy, ale ostatecznie mną wzgardził. Spotkałam go po roku i nie mogłam przestać się dziwić, że to ta sama osoba.
Nie wyglądał ani nie zachowywał się wcale inaczej – to ja przeszłam...

Dziewczyna, która wróciła[bookLink]4805331|Dziewczyna, która wróciła[/bookLink]

Dziewczyna, która wróciła[bookLink]4805331|Dziewczyna, która wróciła[/bookLink]

 [bookCover]4805331|Dziewczyna, która wróciła[/bookCover]